جلسهٔ بررسی کتاب مغاک جنون رویداد آنلاین

جلسه به صورت متن خوانی بخشی از کتاب و تحلیل ان پیش خواهد رفت.

در  پایان پرسش و پاسخ و دیالوگ هم خوهیم داشت.

سرفصل:

1- معرفی نویسنده و آثار دیگر او

۲- روان درمانی و پدیدار شناسی: آیا پدیدارشناسی به راستی در امر روان درمانی بکار می رود اما از نظر پنهان است؟

۳-تحلیل، تشخیص و یا توصیف: کدام یک درمانگر را از دنیای پدیدارشناسی درمانجو دور می کند؟

۴- چگونه روان درمانی به واسطهٔ فیلسوفان پسادکارتی اعم از کی‌یرکگارد، نیچه، ویتگنشتاین، هایدگر و دریدا متحول شد؟

بخشی از کتاب مغاک جنون:نظريهٔ سنتی فروید و مشتقاتش تحت تأثیر افسانه دکارتی ذهن مجزا قرار داشته اند. افسانه ای که جهان تجربه را به دو حوزه درونی و بیرونی تقسیم کرده، یعنی ذهن را از بدن و شناخت را از عاطفه منقطع کرده، سپس این تقسیم بندی ها را جسمیت بخشیده و مسلم پنداشته است، افسانه ای که ذهن را یک موجود عینی در کنار اشیای دیگر تصور می کند. روانکاوی فرویدی، ذهن دکارتی را بسط می دهد تا عرصه وسیعی به نام ناهشیار را در بر گیرد. با این حال، روان در نظر فروید همچنان دستگاه ذهنی بسته ای است که شامل محتوای ذهنی است و روی آن اثر دارد: چیز متفکری، که دقیقاً چون چیزی است در بستری قرار ندارد و به طور بنیادین از جهان خود جدا شده است. اما در مقابل زمینه گرایی، پدیدار شناختی به نوعی روانکاوی پسادکارتی منجر می شود که به شرح و بررسی تجربه های هیجانی به طریقی می پردازد که در بستر ارتباطی سازنده اش شکل گرفته است. از منظر پسادکارتی، تمام پدیده هایی که به طور سنتی مرکز توجه روانکاوی بوده اند، نه فرایندهای درون روانی مجزا بلکه فرایندهایی در نظر گرفته می شوند که درون نظامی از جهان های تجربه های انسانی که با هم در تعامل اند، به وجود آمده اند.بنیان های فلسفی زمینه گرایی پدیدار شناختی به اندیشه های تعدادی از فیلسوفان پسادکارتی بر می گردد که مهم ترین آنها سورن کیرکگور، فریدریش نیچه، لودویگ ویتگنشتاین و به خصوص مارتین هایدگر هستند.

روانشاسان

روان درمانگران