من به عنوان کسی که نوزده سال با بچه های مدارس ابتدایی کار کردم خیلی وقتا این جملات رو از والدین می شنوم:

-وقتی ناراحت میشه، حتی به من که مادرش هستم نمیتونه ناراحتیش رو بگه.

-وقتی جایی میریم به ادما نگاه نمیکنه، سلام نمیکنه، ازش سوال میپرسن جواب نمیده.

-معلمشون این هفته بهم گفت برم مدرسه، گفت میدونم درس رو یاد گرفته و بلده اما وقتی ازش سوال میپرسم جواب نمیده.

-مربی کلاس ورزشش بهم زنگ زد و گفت که دیگه ترم بعد ثبت نامش نکنم؛ گفت وقتی مسابقه داریم و باید کار گروهی و تیمی بکنه، نمیتونه، همش خودش رو از جمع میکشه کنار.

-برای اجرای اخر سال مهدشون خیلی ذوق داشت، تو خونه هم تمرین میکرد اما روز اجرا خاضر نشد بره روی سن و اجرا کنه

-اگه یه کار اشتباهی بکنه و‌ من ناراحت بشم، مدام سوال میپرسه بازم دوستم داری؟

-تا یکمی خلق ام پایین باشه، میاد میگه مامان: من بچه ی خوبی نیستم واسه همین تو غصه میخوری.

هر چقدرم براش توضیح میدم فایده ای نداره.

-اگه اتفاقی بیوفته از من قایم میکنه؛ با اینکه من دعواش نکردم، بهش میگم مامان بیا به من بگو ولی نمیگه.

والدین بعد که خوب نگرانی هاش رو می گن، حالا پشت سر هم سوال میپرسن:

◾️ به نظر شما اعتماد به نفسش پایینه؟

◾️ یعنی من کجای رفتارم اشتباه بوده که اعتماد به نفسش اومده پایین؟

◾️ میترسم توی اینده با مشکل مواجه بشه توی این جامعه و‌نتونه حقش رو بگیره،راهی داره که حل بشه؟

◾️ من حاضرم وقت بذارم، هزینه کنم و‌ هر هفته بیارمش کلینیک، اگه این کارو بکنم درست میشه؟

◾️ فرزندپروری ما اشکال داشته که بچه مون اعتماد به نفس نداره؟

◾️ پدرش یا مادرش اصلا همراهی نمیکنه برای اصلاح سبک فرزندپروی مون، من یه نفره تغییر کنم فایده داره؟

◾️ اگه با این وضعیت ادامه بده، توی مدرسه طرد میشه. خوبه با معلم مدرسه برم صحبت کنم؟

پس اگه ذهنتون شلوغه و‌نگران عزت نفس و اعتماد به نفس کودکتون؛ من اینجام که ارامش بر مبنای علم و‌ واقعیت و تجربه بهتون بدم.

روانشناسی